Toen ik aan het begin van 2020 lid werd van Jokolo, raakte ik overspoeld door nieuwe indrukken. Slechts twee dagen na mijn eerste repetitie mocht ik al meezingen in een mis en anderhalve maand later stond ik zelfs bij de Gelderse voorronde van het Nederlands Koorfestival. Toch ontdekte ik al gauw dat ik eigenlijk ruim een half jaar te laat was gekomen. Een van de grootste evenementen in Jokolo’s ruim vijftigjarige geschiedenis had immers reeds in het voorbije jaar plaatsgehad. Jokolo in Concert 2019 had veel indruk gemaakt bij de Jokolo’ers en men was er nog altijd laaiend enthousiast over. Ik had duidelijk iets groots gemist!
Dat gevoel van gemis groeide des te groter, toen de live repetities slechts enige maanden later gestaakt werden in verband met de uitbraak van een heuse pandemie. Covid-19 was gekomen en zou ons land (en de rest van de wereld) zo’n twee jaar lang in zijn greep houden. Jokolo wist zich digitaal redelijk staande te houden, maar grote evenementen leken er voorlopig niet in te zitten.
Nog datzelfde jaar kwamen desondanks de eerste geruchten over een Jokolo in Concert 2.0 in omloop. Dit was zeker iets om naar uit te kijken en het hield ons op de been in onzekere tijden. In de loop van 2021 kregen de plannen voor zo’n nieuw concert zelfs steeds vastere vormen en, hoewel het verdere verloop van de coronacrisis nog lang onduidelijk bleef, werd er zowaar een datum geprikt waarop het evenement plaats zou moeten hebben.
Gelukkig kregen we spoedig – met name in de zomermaanden – weer meer kans om in levenden lijve te repeteren. We mochten suggesties aandragen voor nummers uit het bekende repertoire die we zouden kunnen gaan zingen tijdens het concert. Ik was hierbij een beetje terughoudend in mijn inmenging. Er was één nummer dat ik toch dolgraag terug zou zien komen. ‘Praise the King of Heaven’ sprak mij al sinds mijn allereerste Jokolomis erg aan. Tot mijn vreugde zag ik dat iemand reeds zo vrij was geweest het op de lijst te zetten. Het had nog weinig bijval gekregen, maar op mijn stem kon het zeker rekenen (en tot mijn grote genoegen werd het uiteindelijk daadwerkelijk geselecteerd).
Ook werd ons de kans geboden een solo of duet te zingen. Hoewel dat me stiekem heel tof leek, was het tegelijkertijd ook doodeng. Ik besloot mijn vaste tactiek te gebruiken en de kat uit de boom te kijken. Gelukkig was er voldoende animo voor solo’s en stroomden de open plekken in de setlist al gauw vol. Spoedig kregen we een eerste voorproefje van de geselecteerde nummers. Het ene liedje bleek nog prachtiger dan het vorige, en we zaten stuk voor stuk met open mond te luisteren.
In de tussentijd duurde de pandemie voort. Rond de jaarwisseling kwam de beslissing dat er vanwege de coronamaatregelen te weinig effectieve repetitietijd resteerde om de oorspronkelijk geplande datum voor het concert haalbaar te houden. Geen afstel, maar uitstel; het concert schoof door van 25 maart naar 10 juni 2022.
Dat we alle repetitietijd die we konden krijgen, hard nodig hadden, bleek wel in februari, toen een strakke planning voor de repetities in aanloop naar het concert gepresenteerd werd. Zo konden alle nummers die nog wat aandacht verdienden, precies die aandacht krijgen die ze nodig hadden. De partituren van alle liedjes voor het concert waren inmiddels bijeengebracht in een heuse Concertbundel, zodat wij deze altijd, waar we ook gingen, konden raadplegen.
In maart begon de kaartverkoop. We werden aangemoedigd mensen uit onze omgeving uit te nodigen voor het concert, maar ook weer niet te veel, want de ruimte was beperkt. Die waarschuwing was terecht, want de kaartjes vlogen direct als warme broodjes over het digitale loket. Binnen no-time resteerde er niet meer dan een handjevol toegangsbewijzen.
Het concert begon nu echt te naderen. Eind mei stond er nog een intensief repetitieweekend op het programma, waar de laatste puntjes op de i werden gezet en ook de nodige teambuilding niet vergeten werd. In de laatste weken die daarop volgden, luisterde ik op weg naar en van mijn werk veelvuldig naar de opnames die bij de laatste doorloop tijdens het repetitieweekend gemaakt waren, opdat de setlist een soort van tweede natuur zou worden.
En toen was eindelijk de dag daar. In de ochtend werden we al ruimschoots warmgestookt met foto’s van de voorbereidingen die de organisatie in de Theaterkerk te Bemmel aan het doen was. Zo kregen we al enige inkijk in de locatie waar we ons ‘s middags bij hen zouden voegen. En wat was het een toplocatie! Bij aankomst konden we zelf ook even rustig rondkijken en onze spullen in de kleedkamers en de coulissen klaarleggen. Daarna was het tijd voor de generale repetitie. Misschien lieten we her en der een steekje vallen, maar al met al verliep het zeker niet onaardig. Het credo luidt echter “een slechte generale belooft een goede voorstelling”, dus wat dat zou betekenen voor het optreden, bleef nog even spannend.
De avond brak aan. We hadden gezamenlijk een voedzame maaltijd genuttigd en stonden nu – geheel volgens de kledingcode – vol spanning klaar in de coulissen. Zo her en der ging er nog een bepoederde kwast door het gezicht. Zojuist hadden we ter verlichting van de spanning nog wat geintjes staan maken, maar nu was stilte geboden, terwijl we de zaal vol hoorden en – met een steelse blik langs het gordijn – zagen stromen. Die laatste minuten duurden lang. Het rumoer van het publiek nodigde uit om het podium op te rennen en eindelijk te laten horen waar we ons zo lang op hadden voorbereid, maar zover was het nog niet. Geduld was geboden.
Toen was het tijd. We betraden het podium en namen onze posities in. Ik keek richting het publiek, tegen het licht van de spotlights in, zoekend naar een bekend gezicht tussen al die silhouetten in de duisternis voor ons. Ik zag geen van hen, maar zij zagen mij gegarandeerd. ‘You’re the Voice’ werd ingezet en het feest kon beginnen. Het gevoel van samen zingen, samen iets moois neerzetten, was op deze avond misschien wel sterker dan ik ooit eerder ervaren had. We hadden hier zo lang naar toegewerkt, het product van al die maanden aan voorbereiding. Nu vloog het voorbij.
Voor het besef goed en wel had kunnen indalen, was het laatste lied alweer gezongen. Wij begaven ons naar de foyer, waar we warm werden onthaald door het enthousiasme van onze toehoorders. Terwijl we nagenoten met een drankje, vlogen de complimenten ons om de oren. Blijkbaar had de vreugde me van het gezicht gestraald, volgens enkelen van mijn gasten een zeldzaam maar graag gezien gezicht – een toevoeging die ik als compliment besloot op te vatten. De volgende dag stroomde de groepsapp vol met foto’s en filmpjes van ons optreden, die door het publiek waren gemaakt. We konden met genoegen terugkijken op een geslaagde avond.
Daarmee leek echter een einde gekomen te zijn aan het avontuur dat Jokolo in Concert 2022 was. Nu konden we slechts teren op de herinneringen aan deze fantastische dag. Gelukkig was er een hoop ander vertier om naar uit te kijken: een lustrumviering, een topkorenfestival (waar we onverhoopt de winst binnen onze klasse behaalden) en eindelijk weer een kerstmis! In het nieuwe jaar, op 17 maart 2023, kregen we de kans om gezamenlijk de opnamen van ons feestelijke optreden terug te kijken en te luisteren in de Theaterkerk. We werden teruggezogen in de sfeer van die avond en genoten opnieuw, alsof er geen dag verstreken was. Het deed het bloed weer sneller stromen, en stiekem hoopte ik – en dat doe ik nog steeds – dat Jokolo in Concert 3.0 dichterbij is dan we allen zouden vermoeden.
