Daar ging ik dan. Ik wilde heel graag zingen, maar toch. Een eerste keer in een nieuwe groep maakte me stiekem weer wat ouderwets onzeker. Zingen heb ik van kinds af aan gedaan, soms wat meer soms wat minder. Vanaf dat ik heel jong was, had mijn moeder een koor bij ons thuis. Ik lag dan altijd in mijn bed naar ze te luisteren, want ik kon er meestal niet van slapen. En zo leerde ik allerlei muziek kennen. Maar het liefst zing ik zelf, dus op die vrijdag stapte ik toch de kerk in.

“Hebben we jou wel via een flyer binnen gehaald?” was de eerste vraag die mij gesteld werd na binnenkomst. Dat dit inderdaad zo was, leek een heugelijk feit. Mijn oog was toevallig op de flyer gevallen en het was precies wat ik zocht, een zangproject tot en met kerst. Maar een jongerenkoor, paste ik daar nog wel bij?

Mijn twijfels werden nog voor de eerste noten weggenomen, ik viel heus niet uit de toon. Geruststellend hoorde ik: “je bent echt niet de enige boven de dertig hoor.” Daar klonk wel wat medelijden doorheen. Maar eigenlijk vond ik het wel prima, even bij de jongeren te horen.

Kerst wil ik altijd het liefst zo lang mogelijk uitstellen. Ik haal de kerstspullen pas de dag voor kerst tevoorschijn. En kerstmuziek; alleen met kerst. Ik hou niet van Kerstmis maar weet ook niet zo goed hoe het te vieren. Toch stond ik daar dan, het was oktober en ik zong over de heilige nacht. Het maakte me helemaal niks uit. Het zingen was gewoon echt fijn!

Maar wat bleek: “eigenlijk begint Jokolo pas om tien uur.” Of ik nog even wat bleef drinken. Zo’n kelder onder de kerk had ik niet verwacht! Ik kreeg instructies over mijn drankkaart: “als je wijn drinkt haal je er het meeste uit.” Daarna volgde een uitgebreide toelichting op alle prijzen en hoorde ik allerlei verhalen over de leden, de dirigent, de historie, een huwelijk, de kerk en kerst. En natuurlijk de musical waarin een aantal mensen van het koor meespelen, mocht het me ontgaan zijn 😉

“En, doe je trouwens alleen het project of blijf je daarna ook? Ah, we halen je wel over voor die tijd.” Eenmaal binnen, kom je er dus niet meer zomaar uit… Ik geloof ook niet dat ik dat erg vind. Het is lang geleden dat ik me zo welkom heb gevoeld. En ik het idee heb dat mijn aanwezigheid vanzelfsprekend is en gewaardeerd wordt. Bedankt daarvoor! En, ik verheug me sinds jaren echt weer op Kerstmis.

– Elisabeth