Rijsbergen… Een eerste ervaring hiermee…

Vrijdagmiddag, terwijl ik in een vlaag van vakantiestress in de stad de laatste dingen voor het weekend koop, stuurt mijn zusje een bericht.

“Wat is Rijsbergen?” vraagt ze.

Tja, hoe leg ik dat uit? Rijsbergen is eigenlijk een waar, in Brabant – waar de nachten lang zijn en de vrouwen… Maar hier, bij Jokolo, is het een begrip. Het is het event van het jaar, iets waar je weken naar toe leeft en wat vervolgens veel te snel voorbij is.

Het begint met de voorbereiding, maar voor je het weet is het vrijdagavond, en sta je bepakt en bezakt op het plein voor de kerk. Nog een laatste generale repetitie in de eigen vertrouwde Lourdeskerk, met de dirigent die al de uren aftelt voor het optreden – te weinig uren om zowel te feesten als een volle nacht te slapen. Toen ik voor de keuze stond om te slapen of naar de beruchte Jolly Jester te vertrekken, heb ik toch echt voor slaap gekozen. Voor de volledige Rijsbergen ervaring kom ik een volgend jaar wel terug…

Voor de officiële opening op zaterdag had Erik een speech voorbereid. Iets met dat hij niet zo goed is in speeches – wat ik niet meer geloof na wat hij te vertellen had. Samen, bij Jokolo, waar voor ons allemaal een plek is en blijft, konden wij ons klaar maken voor het optreden.

Maar eerst de opening, met mijn eerste blik op de beroemde (dj) Piet Koeken, het gezicht van het korenfestival. Ook kon ik natuurlijk rondkijken naar onze concurrentie – er waren inclusief Jokolo maar liefs 14 deelnemende koren, waarvan er 9 uitkwamen in de A-competitie.

Wij mochten als tweede optreden, en met knikkende knietjes liep ik het podium op. Die hakken waren misschien toch niet zo’n handig idee. Maar ja, de focus ging naar de muziek. Opperste concentratie bij iedereen, en dat warme gevoel als je na elk nummer het publiek ziet, maar niet hoort applaudisseren. En dan na die laatste noot de ontlading: dat was het alweer. We did it!

Vervolgens mochten we nog bijna anderhalve dag in spanning zitten, maar die tijd hebben we volgemaakt met luisteren naar de andere koren, lekker in de tuin liggen bij de boer terwijl de Jokoladies ons vertegenwoordigden bij de zeskamp, en natuurlijk het feest met DJ Piet op de zaterdagavond. Het was maar goed dat we niet meer moesten zingen zondag…

Na een lange dag op harde kerkbanken, was het dan eindelijk zover: de uitslag. De spanning liep op en op, en toen: 2^e in de publieksprijs. Gejuich. 3^e in de A-competitie. Nog meer gejuich en voor het eerst in jaren: een beker om mee naar Nijmegen te nemen. En daar zit je dan, stuiterend in de kerkbank, allemaal om de beurt de beker vast te houden en foto’s te maken.

De derde prijs voelt als de hoofdprijs in de loterij, helemaal als iedereen op het gras samen frietjes eet, en in onze eigen kelder meeluistert naar de mooie muziek die we samen hebben mogen maken.

Het enige nadeel: volgend jaar is Rijsbergen pas het tweede weekend van juni. Ik weet niet of ik die extra week nog kan wachten. 

Inge Janssen, lid sinds januari 2016