Vorig jaar is mijn vader overleden. Dat was daags voor het jaarlijkse koorweekend en een dag erna – vandaag een jaar geleden – was de uitvaart. 

Het koorweekend heb ik overgeslagen, maar ik ben wel toen naar de mis geweest waar Jokolo als gastkoor mocht aantreden. Dat was in de grote kerk in Cuijk. Even alleen luisteren en.. zingen. Dat was fijn. En ze waren zo lief geweest om bij de intenties mijn vader te laten noemen. 

Een dag later zat ik weer in een kerk, onze eigen kerk. Nu naast een kist. Naast familie waren er vooral veel vrienden. Ze zaten achter ons, drie banken vol. Vrienden die tijd hadden vrijgemaakt om ons op dit moeilijke moment te steunen. In dezelfde kerk die we vooral kennen van mooie, gezellige, soms bizarre, maar ook hilarische momenten. Die kerk is er dus ook voor deze moeilijke momenten. Een vertrouwde omgeving met vertrouwde mensen eromheen. 

Of ik nog ergens hulp bij kon gebruiken. Ja, dat kon ik. Want we wilden de kleine kinderen kunnen laten spelen. Gelukkig zijn er altijd wel een paar koorleden te vinden die dolgraag als oppas gevraagd kunnen worden. 

Wat ook wel fijn was: de muziek was goed en klonk goed. Want dat is het nadeel als je zoiets in je eigen kerk doet: je bent veel kritischer. Voordeel is tegelijk wel: je weet waar je aan toe bent en kunt dingen vooraf regelen. Dus in plaats van het krakende geluidssysteem heb ik een koorlid bereid gevonden om de muziekinstallatie van het koor op te zetten en de muziek vanaf zijn laptop te draaien. 

Het afscheid was zwaar, maar mede door de steun en met de hulp van onze vrienden is het ook een waardevolle herinnering geworden. Dank daarvoor!